LENDA DO CURA DE MEIRA

O CURA DE MEIRA

LENDA

MEIRA - MOAÑA

 

  

          De sempre o recordo alí. Digno, discreto, descansando cun caliz nas mans.
     Recondando a quen repara nel, de que todo ten un fin.
     Facendo voar o pensamento.
     .¿Quen era ?
     Alguen sin duda respetado,amado. Ben se vé mirando mirando o amor posto na sua figura, labrada con esmero.
     Preguntei :
     Abuela , ¿quen era ?
     E esta é a sua historia , nebulosa co tempo. Tal coma ela  a contou.

     
      Era o párroco ,e foi defensor dos dereitos de agua dos veciños de Meira, do dereito e a razón frente a forza e o poder. Un antiguo pleito que os mais vellos ainda acordan. Foi amado e respetado por  eso.
     Finou decindo misa ; tal vez se lle parou o corazón,ou outra causa natural....Unha morte dramática, o pé do altar.
     Mais aquí comenzan as sombras...a duda. pola aldea estremecida , espantada , correu o rumor:
     Non , non pudo morrer asi. Ten por forza que haber outra causa ¡¡
     Non morreu, e que lle deron un puro,  e o fumou, e despois morreu axiña. De seguro estaba envenenado.
     ¿quen o sabe?
     O dolor e a rabia frente a morte , a negacion do  irreparable.. Buscando un culpable , sin querer aceptar que tal vez era algo natural.
     ¿que fin mais seguro e natural que a morte? Non hai respostas. Quedan as sombras.
     Din que nada morre mentras non é esquecido. Así , El non está morto, pois é recordado.
     E as aguas do río, siguen correndo, mais como él, calan.
     O seu misterio flota.
     E queda aquí , para sempre.
     Pero non esquecido.

   RECOLLIDO E ESCRITO POR:

   MARICARMEN OGANDO

XOAN ARCO DA VELLA